سـیـنـه از آتـش دل در غـم جـانـانـه بـسوخت آتـشـی بـود در ایـن خـانـه کـه کاشا بسوخت

تــنــم از واســطــه دوری دلــبــر بــگــداخـت جــانــم از آتــش مــهــر رخ جـانـانـه بـسـوخـت

سـوز دل بـیـن کـه ز بـس آتش اشکم دل شمع دوش بـر مـن ز سـر مـهـر چـو پـروانـه بسوخت

آشـنـایـی نـه غـریـب اسـت کـه دلسوز من است چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

چـون پـیـالـه دلـم از تـوبـه که کردم بشکست هـمـچـو لـاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

مـاجـرا کـم کـن و بـازآ کـه مـرا مـردم چـشـم خـرقـه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت