تو آسمون منی‎
‎زمین نخور وطنم
‎از این هوا که تویی
‎چگونه دل بکنم

‎تو را که بود منی
‎و در وجود منی
‎و تار و پود منی
‎چرا صدا نزنم

‎تو مادری و پدر
‎چه در خطر چه حذر
‎مرا مباد سفر
‎از این تویی که منم

‎قسم به هر غم تو
‎به زخم و مرهم تو
‎که با همین کم تو
‎خوشند بسیاران

‎وطن پرستم و این
‎اگر گناه من است
‎بدان همیشه وطن
‎پناهگاه من است

من تو آغوش تو بزرگ شدم
جای اشکام رو شونه‌های توئه
بغلت می‌کنم که خوب بشی
حالا که بغض تو صدای توئه


شهاب مظفری
ایران