چو غنچه ای توفان زده ام
چو آتشی دامان زده ام
چو شمعِ شب با سوزِ درون
شَرار غم بر جان زده ام
زِ سوز دلم من، فَغان زده ام
شَرر به دلِ آسمان زده ام
چو لاله ی پَرپَر، خزان شده دیگر، جوانیِ من
چو غنچه خموشم، که برلبم ازغم، شکسته سخن
ازآن همه خروش و مستی
شَرار و شور و می پرستی
کمان به جاست ولی فِتاده
رمیده ازجهان هستی
چو لاله ی پرپر، خزان شده دیگر، جوانیِ من
چو غنچه خموشم، که بر لبم از غم، شِکسته سُخن
نشانِ شادی، ندیده دلم
زِبس غمِ جانان، کشیده دلم
زِ مَردم دوران، رَمیده دلم
زِ سوزِ درون
چو شمعِ سحر
به دامنِ شب، چِکیده دلم



سپیده جندقی
لاله پر پر