از مستی آغوش تو جانم به لب آمد
با فکر تو ناخواسته روزم به شب آمد
آشفته ی هجران تو بودم ک هوایت
انداخت مرا در شب گیسوی رهایت
در آیینه ی چشم تو خورشید غزل شد
این ناله ی خاموش به آواز بدل شد
ای کاش جهان وسعت آغوش تو باشد
هر ابر بهاری گل تن پوش تو باشد
از لحظه ی آغاز پر از راز تو بودم
تا بوده جگر سوخته ی ناز تو بودم
تا در حسرت تو گشودم پرو بالی
تا باز بیابم ز نگاه تو خیالی
چون شیشه مینا به ره عشق شکستم
بیمار شدم بس که به پای تو نشستم
آواز بخوان تا ز غمت اوج بگیرم
شادم که در آغوش خیال تو بمیرم
بمیرم بمیرم بمیرم


سحر سمرقندی
لحظه آغاز