نمانده چرا
در زمانه ی ما
رنگ مهر و وفا
عشق و صدق و صفایی
خدايـــا، خدايـــا، خدايـــا
كشد به كجا
كار اهل صفا
ای رقم زن ما
تابه كی ناروایی
خدايـــا، خدايـــا، خدايـــا
كشد به كجا
كار اهل صفا
اي رقم زن ما
تابه كي ناروایی
خدايـــا، خدايـــا، خدايـــا
كجا بگريزم كه غم نشناسد نشان مرا
چه چاره كنم تا زمانه بفهمد زبان مرا
غمم به سر و آتشم به دل و بسته لب ناله كردم
دلی نشود تا خبر زغمم نيمه شب ناله كردم
به جلوه همی در دل جمع خوبان نشسته تویی
به شكوه همی در پي عمر كوته فتاده منم
به خنده همی دامن از دست ياران كشيده تویی
به گريه همی سر به دامان صحرا نهاده منم
دگر چه بود لطف اين زندگانی
تهي چو شود ساغر مهربانی
نمانده چرا
در زمانه ی ما
رنگ مهر و وفا
عشق و صدق و صفایی
خدايـــا، خدايـــا، خدايـــا