اولین باری که روبروم نشست
لبخند زد و چشماشو بست
همون لحظه همون لبخند همون چشمای روشن
همین بس بود واسه اینکه دلم رو بگیره از من ازمن

اون خود خودش بود اون خود خودش بود

جاش خالی بود پشت پنجره تو اتاق من
جاش خالی بود تو پیاده رو وقت حرف زدن
جاش خالی بود وقتی بارون میگرفت
کاش اینجا بود دستامو میگرفت

همون لحظه همون لبخند همون چشمای روشن
همین بس بود واسه اینکه دلم رو بگیره از من ازمن

اون خود خودش بود اون خود خودش بود



رامان استوار
خودش بود