ورس 1
یه خورده خلوت کنیم؟ میخوام بگم از حصار جبر
نمی پیچه اینجا صدای من ، داری کم کم حس میکنی فشار قبر... نه؟
کم رنگ میشه داد و هوار قلب ، ای کاش بودین الان جای من
با تو نیستم که جلو آیینه ای ، بابا تو که ذاتت عینِ آیینه است
خش و خووش روت زیاد نی اصلا ، پاتو گذاشتی چند باری کج
نه آب بوده قطع ، نه شام بوده حرف ، نه از اشتباه گرفتی چند سالی درس
بشین که میخوام حرف بزنم ، توی سرنوشت خودم دست ببرم
دنیا کرد منو دست به سرم ، از نوک انگشت خسته است تا فرق سرم
پدر و مادر، سمبل پاکی و حرفای خاکی و درد پنهانم
تو اوج نا اُمیدی میخندم نفهمن به مرگ دل دادم
یه برادر کوچیک که مغزش از وزنش بیشتره
ولی هر حرفی رو هرجایی بخواد میزنه ، مهم نیست ، مهم هدفِ که بهش میرسه آخر
میرسیم به من ، منی که مرد بودن و یاد گرفتم از فیلمای وسترن
دوئلِ بین من و وجدانم ، بُـرد و باخت مهم نیستش اصلا
باور کن خیلی خستم ، فرصتا رو دادم خیلی از دست
چه توقعی داری از من؟ من یه مرده ی متحرکم

کروس
یکی بود یکی نبود ، هرکی بود و گوش کرد ، شُـد کبود یه جاییش
خسته از حرفای تکراری، دردای اجباری، زخمای کاری
ما موندیم و یه قلم باریک با کلی حرف که جاش تو کلمه ها نیس
خسته از دردای اجباری، حرفای تکراری ، زخمای کاری
ورس 2
آسمون و دوس دارم که هر شب خدا ، میکنه چراغاش و روشن
روز به روز داره گرم تر میشه ، اما عشقم اینه ببینم ستاره ی زرد
همه خستن از حماقت من ، هه ، ممنون از صداقت جمع
آینده شده برام تفاله ی مغز ، زنده بودن شده حماسه ی من
بزار یادم بره نفس کشیدن ، زندگی ای که از رو حوس چشیدم
کوبوندش منو به درای قـفـل ، که دیگه روحم از جسمم پیاده شد
نه حوصله نصیحت دارم ، نه چیزی که منصرف شم از کارم
حرفای من تو این وصیت نامه است ، مثل یه وصیقه است واست
اسطوره شدم توی تنها بودن ، دردارو میزنم تنهایی تو رگ
یاری دارم که فیکس ِ فیکسِ ، هرچی لاشخور دورش ِ شیفت دیلیت شه
کاری ندارم به آدمای دیگه ، به اینکه چوبشون لای چرخ ما گیره
روزگار همینجوری پا نمیده ، به من ، تو ، یا افکار پیرت
نریزین حتی یه قطره اشک ، خندیدن بهتره از یه لحظه غم
پوچ بودن و دیدم تو ذاییده شدن که الان به طرق مختلف گاییده شدم
حس میکنم که خالی از پُرم ، چند کلمه ای بُـکـن آویزه ی گوش ـِت
خودت باش تا آخر دنیا ، حتی اگه نداشتی یه جرعه عقل