به لب رسيده شد دگر جان و جهانم
دگر چگونه با غمت زنده بمانم
سر بار اين دنيام ، تا بوده من تنهام
آب از سرم كه گذشته و طوفاني چون دريام
با كدام عشق نداشته با دل من تو مي جنگي
غم تو حقيقت قلب من شده اي چه دل سنگي
دنيا نه جاي من است نه جاي ماندن تو
اين عشق نمي ارزيد به خواهش قبل رفتن تو
حقم ازين همه درد درماني مثل تو بود
سهمت ز دارو نداره قلب من عادلانه نبود


رضازاده
دل سنگ