به چشم سیاهت , به شور نگاهت
که در دل و جان کرده خانه قسم
چشیده به جانم ز سوز نهانم
چو شعله اتش شراره غم
فراغ تو بشکسته بال مرا
ربوده ز جان شور و حال مرا
بیا که ندارم به سر هوسی
که برده خیالت خیال مرا
بگو چه کنم تا قدم بگذاری به خانه من
که بی تو ندارد هوای خوشی آشیانه من

خیال تو در قاب خاطره مانده
به خلوت یادت مرا بکشانده
به گوشه چشمم چو قطره باران
سرشک مرا بی بهانه نشانده

بگو چه شود سر اگر بگذاری به شانه من
بخواندی اگر سوز و تاب مرا از ترانه من

شکسته غرورم بگو چه کنم راه چاره ندارم
مگر که صبوری به صد شب دوری به داد من آرد
جوانی و عمرم اگر که هدر شد
فدای دو چشمت
بخواهی اگر هستی و دل و جان را بگو بسپارم
چراغ وفا را امید و صفا را
بیا و بتابان به خانه ی من
شنیدی اگر سوز و اه نهانم ز ناله و بغض شبانه من

چراغ وفا را امید و صفا را
بیا و بتابان به خانه ی من
شنیدی اگر سوز و آه نهانم
ز ناله و بغض شبانه ی من
شنیدی اگر این ترانه ی من



ماندانا خضرایی
ترانه ی من