با خودم حرف میزنم
درست مثل دیوونه ها
بیقراری میکنم
شدم شبیه بچه ها
نمیدونم که چمه
نمیدونم که چی میخوام
اما این حال غریبو
دیگه اصلا نمیخوام
خسته م از تمومه دنیا
خسته م از تموم شهر
خسته م از این همه دوری
خسته م از اینهمه قهر
دل من طاقت اینهمه
گرفتاری نداشت
دل من برای هیچکس
توی دنیا کم نزاشت
به یه جا زل میزنم
خیره میشم به رو به روم
یه چیزی شبیه بغض
میشینه انگار تو گلوم
بس که داغونو خرابم
دارم از دست میرم
من‌که سنی ندارم
چرا پس اینقدر پیرم
