کی می‌گه
شبمون ستاره‌ای نداره؟
تو آسمون آسفالت
ته‌سیگار شهابه
کی میگه جنگ
حاصلی نداره؟
مینو می‌شه کاشت
و بمب خوشه‌ای شرابه
نارنجک اناره
آدما هم وقتی می‌میرن
کود می‌شن
کی می‌گه حقیقت تلخه؟
ترشه که همه
چشما رو بسته‌ن
امکانات محدود می‌شن
مشکلات دامن‌گیر
هیچ‌وقت منکراتی نمی‌شن
چون فکر می‌کنن
مردم محجوب می‌شن
کی می‌گه حجاب
جلو تعرضو می‌گیره؟
تانکایی که هیچ‌وقت
عقیم نمی‌شن
تعرض کردن به سوریه
ضامنو مالید
سرباز جون‌به‌کف
باعث و بانی دیکتاتوری
همسایه تازید و چاپید
و خون شاهدو
پاچید تو صورت مساله
همه رادیکال شدن
و جنگ داعشو زایید
کی می‌گه آب آبی نیست؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه
گل تو قالی نیست؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه
اینا عادی نیسـت؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه می‌شه
دهنا رو گاهی بست؟

Whoever said that
the sentence would ever end?
That the pressure
would ever lessen?
The tensions would ever mend?
Whoever said that truth
was dead and
never mentioned again?
My most precious
treasure’s my pen
Represent to the end
Whoever said that them
pretenders and devils
were ever friends?
Never tend to repeat
the same errors ever again
Look at the trends
We ain’t from the
same era as them
We rebels with pens
These brethren let
the levels decend
I never bend
Weapons stay close to me
like a special friend
Count my blessings on
rosaries made of precious gems
Smokin’ special blends to
stay in present tense
And then ascend to mental
levels that’s heaven sent
I represent, London residents
and dungeon denizens
Gully Iranis over the globe
youngins to veterans
The relevance is evident
setting a precedent
It’s the resonance of the movement
who said it’d ever end?
Whoever said killers
don’t have a conscience?
Whoever said dealers
have to live godless?
Whoever said that
death isn’t half of life?
Whoever said that heaven
and hell are hard to find?

کی می‌گه آب آبی نیست؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه
گل تو قالی نیست؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه
اینا عادی نیسـت؟
کی می‌گه هست؟
کی می‌گه می‌شه
دهنا رو گاهی بست؟


هیچکس و ریویل
کی میگه