کفشایِ زندگی به پام چه تنگه
حقیقتم با نَمَنَم میجَنگه
با منِ من کاری نداره هرگز
چون میدونه زخمی ولی قشنگه
یه عمره زندگی برام یه بنده
کفشایِ تنگمو به هم میبنده
تا که بیفتم و بگم بریدم
بختم سیاهه پیشونیم بلنده
فرصت نداده زندگی به شعرام
تا بتونن شُهرهٔ عالم بشن
زخمایِ این دلم اَزَم بریزن
غمهایِ این دلم یه کَم کَم بشن
با اینهمه درد دلخوشم به فردا
یه کوهِ تجربه م رو کوهِ دَردا
جهان کَمَر به قَتلِ من میبنده
امید من به زندگی میخنده



حسام فریاد
کفشای زندگی به پام چه تنگه