روشن بمان فانوسکم
تا من بیابم راه را
تا در غم کنعان خود
طاقت بیارم چاه را

بر لوح تقدیرم اگر
نقش غبار است و شرر
دست خودم بود و نبود
از بس کشیدم آه را

ای ماهک زیبای من
روشن ترین رویای من
در خاطرات ابری ام
گم کرده بودم ماه را

جز امتداد قلب تو
راهی به قلبم باز نیست
با قلب زیبایت ببخش
این عاشق گمراه را

روح رهایی می دمد
از روزن رویای تو
آخر به پایان می برم
روزی ندامتگاه را

بر من بتاب ای آخرین
راهم به فردوس برین
تا من ببینم عاقبت
آن لحظه ی دلخواه را



هدیه
ماهک