توو زمینِ در شرفِ خشکسالی
جای رشدِ خالی
ظهوره طلفات لای بردباری
اون روزی که انگشتا رو میبریدن ساعدا
داد میزدن جای مشت خالی
چه کسادِ کاره خوشحالی
آبستنِ خشمِ هوشیاری
هنوزم ظلم باقی
میگیره قربانی و ما بغض داریم
وسطِ این جنگلِ شوم تووی قلبم جای جغد خالی
توو دریای بحران
ملوان بی سکان داد میزنه جای موج خالی
خلخال به پا ، میرقصه دختره سارقِ
صورتای معشوقه های مردای شهر و
مست میشن سرا روی تن
رو لبایِ خشکِ زن های غم، جای رشد خالی
نمک گیرت میکنن توو شیرینیِ وهم
عطر میزن پَر میدن بهت تووی رطوبتِ بد بوی مدرن
جای مُشک خالی
اُبُهت جون میده زیره بهتِ چهره ها
باد زوزه میکِشه خبرِ ارتحال
غذا توو سفره نبود که کور شد اشتها
عدالت ماسید توو کتاب و قصه ها
همین الان نگرانِ انتها
گنگِ ابتدا کجای زمان باید زندگی کرد
شانس نی وقتی یه شکلن دو طرفِ سکه ها
من غبارم میگیرم گریبانِ ریه ها
حبسِ من میشه خاکسپاریِ سینه ها
من غبارم میگیرم گریبانِ ریه ها
حبسِ من میشه خاکسپاریِ سینه ها
ما غباریم ، ما غباریم
ما غباریم ، ما غباریم
پخش، هر طرفِ شهر پره غم طلبِ من
غبارم میرزه سرم به تن
سربلند ، خالی از عرقِ شرم کله خر
خُرد میشه سنگ اگه بخوره روزی سرم به سنگ
منم تب روی بلوایِ سینه های سرد
دهنا باز ، حرفا صد تا یه غاز
بوده کی به جای من؟
زالو های خیکیِ جیره های شهر
جایِ فیلمِ من نیست سینمای بد
سینه های شق از شهوتِ جیوه سازِ بد
نمیفروشیم بکارت به دیده فاحشه ات
اینه چالشم
زیرِ تیغت لیز بخورم ببرم خیطِ کاره من
زدن زیرِ میزت فکرم اینه دائما
آویزون گیره های بند
آفتابتو میکُشم خیس بمون تووی نیمه های شب
بال زدم وقتی که خالی میکردن زیره پای من
داستانِ منو بگو ریه ها بگن
ناسازگارم با فریبِ رستگاری
نقشه دارم اگه برام نقشه داری
میگی از یه جغرافیایی و نمیفهممت چون
وقتی باهام حرف میزنی لهجه داری
فرشاد
غبار
