دردا که سوخت باغ گل زندگانی ام
از پیش من رمیده نشاط جوانی ام
هر شب ستاره آمد و بر حال من گریست
بر سینه ی غمین و دل کهکشانی ام
گفتم به شب برو تو دگر پیش من نمان
تا کی به روز گار سیه می نشانی ام
از تو خوشم ستاره ی امید صبح من
هر صبحدم بسوی سحر می کشانی ام
جانم به لب رسید که شدم تا گدای تو
امشب چرا ز پیش درت می دوانی ام
ای زندگی ! چرا تو ز من دل بریده ی ؟
همچو گهر ز دیده ی خود می چکانی ام
عیش و نشاط زندگیم را فلک نداشت
آخر گریخت از بر من گلستانی ام
ای ساربان عمر ، کجا می بری مرا !
محمل بدار که میروی با دلستانی ام
لبخند و عیش ما به جهان شهره گشته بود
آخر بسر رسیده گل ارغوانی ام
مردانگی و همت ما را فلک نداشت
سنگ جفا شکست ! پر جاویدانی ام
دستم به دامن تو بود ای نگار من!
از پیش من نرو که تویی یار جانی ام


فهیم
صبر و قرار