توروزنه ی نوری
در خانه ی ظلمت پوش
دبباچه ی آغازی
برمتن شب خاموش
چیزی به من از باران
چیزی به من از پرواز
چیزی به من ازگریه
چیزی به من از آغاز
می بخشی ومی خوابی
در بستر ی از اعجاز
می مانم ومی رویم
در سنگر یک آغوش
برمتن شب خاموش
شب حوصله می سوزد
وقتی که تو در خوابی
ظلمت همه دنیا ست
وقتی تو نمی تابی
تندیسه ی تنهایی
در خوابی
وزیبایی
مهتابی وبرپیکر
دوری همین جایی.
در خانه ی ظلمت پوش