اى نازنين، اى نازنين
در آينه ما را ببين
از شرمِ اين صد چهره ها
در آينه افتاده چين
از تندباد حادثه
گفتى كه جان در برده ايم
اما چه جان در بردنى
ديريست كه در خود مرده ايم
اى نازنين، اى نازنين
در آينه ما را ببين
از شرمِ اين صد چهره ها
در آينه افتاده چين
اينجا به جز درد و دروغ
همخانه اى با ما نبود
در غربتِ من، مثل من
هرگز كسى تنها نبود
عشق و شعور و اعتقاد
كالاى بازار كساد
سوداگران در شكل دوست
بر نارفيقان شرم باد
هجرت سرابى بود و بس
خوابى كه تعبيرى نداشت
هر كس كه روزى يار بود
اينجا مرا تنها گذاشت
اينجا مرا تنها گذاشت
اى نازنين، اى نازنين
در آينه ما را ببين
از شرمِ اين صد چهره ها
در آينه افتاده چين
من با تو گريه كرده ام
در سوگ همراهان خويش
آنانكه عاشق مانده اند
در خانه بر پيمان خويش
اى مثل من در خود اسير
ليلاى من با من بمير
تنها به يُمنِ مرگِ ما
اين قصه مى ماند به جا
هجرت سرابى بود و بس
خوابى كه تعبيرى نداشت
هر كس كه روزى يار بود
اينجا مرا تنها گذاشت
اينجا مرا تنها گذاشت
اى نازنين، اى نازنين
در آينه ما را ببين
از شرمِ اين صد چهره ها
در آينه افتاده چين
داریوش
نازنين
