نگرانم نیست آنکه تابوی ترس تنهایی من را به تکرار کشید..آنکه عصیان دلم را به دل سوخته ی خاک کشید..خنده ی سرخوشی و حال خوشم عادت بود..اینکه هر شب، نیمه هایش میرسد این بیخوابی و احوال بدم.. عادت نیست
نگرانم نیست..آنکه کار مشروح نگاهش به بحران و جنجال کلامی میکشد..آنکه در وصف تنش..آن یه شبم..میل به ح... میکشد
بس که محو بی حواسش میشوم..پلکهایش را به شمارش میکشم..نقش یک قایق تنها یعنی من..توی دریای بی حصارش ..چشم تو...نه خیلی دور.. این حوالی.. آن کنار..نزدیک به خوابم میکشم
اینکه هر ثانیه هر قافیه هر حاشیه ، به نتهای خیالش رنگ آهنگ میزنم..اینکه هر جا هرکجا هرلحظه هر دنیا..صدایش را به لالایی به آهنگ میزنم..عشق بود..عشق هست؟
هنوزم هست..دلهره ای روشن ..اضطراب اتفاقی زلال..که بی وقفه.. در سینه ام ..تالاب راکد قلبم را.. به چالش میکشد!.. نگاهش کن..رقص پروانه که میچرخد به گردشهای نورانی .. از آتش.. از همین شمع اشک آلود ..عطش سوختنش را.. به خواهش میکشد
* * *
میشوم شکل همان چشمای بی حدش..سلامش میکنم..علیکش را شنیدم..مثل آن لوس دبستان میشوم..خرابش میکنم.. خیلی ساده..
خیلی ساده میشود حالم اون شاگرد اول که ناظم به نظمش رتبه ی اول از آخر میدهد..اونکه پای تخته مبصری کرد و سرانجام ضربدرش را، زیر بدها..رو به نامش میدهد.. میفهمی..سخت نیست..
اکنون که روزگارم، تصویری آشنا روی بوم ایام شد..سخت نیست که قلم رنگ آسمان شودو آبی .. یارم.. ، مجذوب خیالم باشدو آبی..رنگ نگاهش ..اصلا بسوزاند این صفحه ی نقاش را.. به اندازه ی خورشید.. شاید دیگر تکانی به احوالم برسد از انگیزه ی زندگی با دردی مشترک بین منو تو، بین منو ما..تازه
نفس میکشم..با اینکه نبضم بی حواسه..بااینکه ترک روی افکارم نشسته..اما قلمم.. بی هوا ..بی نفس، باز نوشت..آنکه هست و آنکه بود و آنکه نیست... نگرانم نیست.. آنکه تابوی ترس تنهایی من را،... به تکرار کشید
