چقدر غصه دارم از اینکه یه عمر
بهار اومد و حال ِ من نو نشد
شاید رفتن ِ تو طـلسمم شده
که هر کیو دیدم ،واسم تو نشد
توُ هر فصلی باید تحمل کنم
تب ِ سرد ِ پیچیده توُ خونه رو
تو از بس که دوری از احساس ِ من
نمیفهمی حال ِ یه دیوونه رو
توُ تقویم هرسال ِ من بعد ِ تو
پر از جمعه های نفس گیر شده
کجایی ببینی که مردت چطور
سر ِ بیست و هشت سالیگیش پیر شده
مهم نیست که امسالمم بی توام
مهم این ِ که تو پر از خنده شی
یه جاهایی آدم باید بــگذره
یه جاهایی باید که بازنده شی
برای منی که پر از رخوتم
بهار واسه من رنگ و بویی نداشت
توُ این سفره ی سرد ِ هفت سین یه سال
نبودی کسی سـین ِ سبزه نذاشـت