تهِ رنجِ پرسه های ناتموم
یه نفر زخماشو فریاد می زنه
یه نفر خسته و بارون زده تلخ
تو سکوتِ کوچه ها داد می زنه
یه کسی رنگ زمستون داره باز
رو دلِ شعر و غزل خط می کشه
رو تنِ برفی و سرد آسمون
عکسی از مرگِ رفاقت می کشه
عکسی از وسوسۀ کوچ و سفر
رو دلِ شکستۀ چلچله ها
نقشی از آینه هایِ کو به کو
از افق تا تهِ مسلخِ صدا
می گه آی آدمکایِ رنگارنگ
دلاتون جنسِ کدوم سنگه بگین
شما با این همه دستِ نارفیق
از کدوم شب و کدوم قبیله این
با کدوم خاطره تو شهرِ شما
قصۀِ رفاقت و می شه نوشت
رو تنِ سنگیِ اون چشمایِ سرد
مگه می شه قصه از شیشه نوشت
عمریه که تو سکوتِ کوچه ها
این تنِ خسته رو فریاد می زنم
با شمام آهای شما غریبه ها
بی کسی شده تمومِ بودنم