پُرم از حسرت دیروز
خالی از توشه ی فردا
ذهن من صبحو ندیده
هرچی می گرده تو رویا

من یه دریاچه ی آروم
از خودم تو دنیا ساختم
پیش طوفان نگاهت
خودمو یک دفعه باختم
حالا هر گوشه ی قلبم
انگاری شده یه گرداب
میشه آرامش شبهام
غرق این دریای بی تاب

پرم از حرف نگفته
خالی از واژه ی زیبا
با چه شب هایی می جنگم
هر شبش، صد شب یلدا

دور دنیا رو می گردم
پشت این درهای بسته
می دونم یه روزی قلبم
از همین هم میشه خسته
از همین خیال واهی
که تو روزی برمی گردی
از همین که هر غروبا
باز اضافه شه یه دردی