نیستم حس زندگیو پرم بدجوری از شرمندگیو
اونی که بش برنمیخورد حرف بیخود
یادش بخیر پسرک سر به زیرو
بزن تو صورتم چپ و راست
تو خاکی میرونم خو مقصد کجاس
اینه حرف دل تو
شده خوشیامون هرچند وقت یبار
هرچند وقت یبار یه نفس میره تو دیگه بیرون نمیاد
سینمه پر دود انگار قفس شده واسه ی دلتنگیام
ولی منم مث تو بودم یا صفر بودم یا صد
حس کدورت
با خودم مدام تو جنگ بود خودم
خودم برا خودم الگو میشدم
هرچند وقت یبار تو فکر میری سمت گذشته ها
گذشته ای که میدونم توش دلت از همه شکسته ها
هرچند وقت یبار حسرت میخوری به آرزوهات
به اون حال خوبات
می ارزه که با دستات بشه خاک
میدونم دلتنگی میدونم از همه دل کندی
لش میکنی اینه مدام تفریت
اومت قول و قرارای تو سرت چی
پاشو وایسا ببین جاده کجاس
ثابت کن میتونی وایسی رو پات
هرکسی گفت نمیشه بزار بدونن
از خاکم میشه رسید نوک ماه

من یه کوه غمم فقط
اینو یادت نره یه روز برمیگردم
همه ی رویام تموم دنیام
هرچی که میخواستم از دستم رفت و
من تنها میجنگم

هرچند وقت یبار دو دو تا چهارتایی بکن با دلت
ول کن هرکی که ولت کرد
و نشه بشینی یه گوشه تلپ
چته چرا تلو میخوری یه تک
دیگه چی باس بشه که بر بخوره بهت
تیر خلاصو اونی بهت میزنه
که خبر داره از زخمای تو دلت
چند وقتیه خوبم
برا خودمم خوبه حالم با خودم
هیی کجایی ببین با توام
منم یه جاهایی خسته میشدم
منم چند وقت یبار جا میزدم میزد هی به سرم
بیخیال شم برم دل بکنم
برم یه جایی تنهایی تک بپرم

یه جایی باشه اروم جنگل و پاییز و نمه بارون
یه جایی مث یه آغوش که نباشه غم بامون
میشه تنها موند
میشه تنهایی ساخت و میشه تنهایی سوخت
داستانو کش نمیدمش
برنده اونی بود که تنهایی روند

اگه حس میکنی یه سنگی
اگه مدام با خودت توی جنگی
شاید این سختیا باشه تقدیر
که سنگ و تبدیل بکنه به تندیس
روتینتو و بندشو ببند
حتی اگه اصن نداری انگیزه دورت
اسکار مال توعه
که برنده شدی توی جنگ خودت



آوید و هیلا
هر چند وقت یه بار