بیست سال تموم پر قصّه / در میادت غم گنده
می مونه مثل غروب جمعه / تویی و یه کوه پر عقده
نداری تکیه گاه / تنهایی و بی صدا
خودتی و خدات / که با هم داشتیم چه قصه ها
نبود از عیب ما که نکردن بهمون افتخار/عشق ما بود تو چشم خونواده هامون عینه خار
خواب دیدی خیره/خونواده خیلی وقته مرده
حالتم به هم خورده از زندگی و برخوردش/نبود این حق ما که بابا بگه کون لقشون
همینی که شکمش سیر بشه کافی و بسه شونه/ حرفشونم فقط کار و پول و خدمت و تعین و تکلیفه
نمی بینی پولی ته کیفت/کل وجودت هم شده پر کینه و عقده
یه ضربه خورده تو جامعه که جالبه/ که نداره جامده به تف امثال من و این کار
همه تسلیم به نخ سیگار و شدیم یه نسل خسته و بیمار / بیار به یاد چه وعده ها به ما
دادن خونواده هامون و که تو دل شدن به خاک / کاش الان هم خر بودیم ، بچه بودیم و نمی فهمیدیم
بزرگ که شدیم دیدم دنیا مثل مداد رنگی نی

آبروت پیش دوست و آشنا مثل آب رود رفت
رو سر بدهی هات همه ریختی تو آب جوب
مثل کل آرزوت
مثل حس خوب پول
مثل بوی عشقت که جاش رو داد به دود
الانم تنهایی / دیگه نداری تو فردایی
تو دلته یه حرفایی که / که نمیتونی بگی هر جایی
حق داری / نداری شنوده که گوش بده به نوای قلبت
نیست کسی بشینه کنارت بگه پسر چیه دردت / درد و دلت شده فقط با یه کاغذ و قلم تو دست
دنیا با بدی ها باعث نمیشه بشی دور از هدف / هی میریزی تو خودت نرو تو همه غم و مشکلت
گرفتی تیک عصبی و جوونی کرده پشت بهت / فحش بده به روزگار که یادته فقط ازش طعم تلخ سختی
ندیدی واسه یه بارم رنگ خوشبختی از نزدیک / ارزون نباس خودتو بدی
بالاخره میاد یه روز خوب / که بشه خنده رو لبامون خوشبختی کنارمون