هر روز من تکرار دیروزه،آینده ی من خالی از فرداس
تنهاییامو دوس دارم چون،تنهایی تنها اشتراک ماس
میدون مین ِ دور تنهاییم،از این طواف مرگ می ترسم
من دیگه زنده نیستم اما،از اعتراف مرگ می ترسم
هر لحظه می میرم به دست تو،خونی ولی روی لباست نیست
هر وقت با تو درد دل کردم،احساس کردم که حواست نیست
از بس توو تنهایی صدات کردم،سقف اتاقم دیگه خسته شد
اونقد زمین خوردم که آخر سر،حتی نمازامم شکسته شد
یک عمر دلتنگی کمم بود و،صد سال تنهایی زیادم نیست
یک ثانیه یادم نیفتادی،با اینکه چیزی جز تو یادم نیست
هر لحظه می میرم به دست تو،خونی ولی روی لباست نیست
هر وقت با تو درد دل کردم،احساس کردم که حواست نیست