شاکیَم از هممون، بده من اسلحمو
وایسم جلو کسایی که له می کنن گل نسترنو
هرکی که به جنگ میاد با یه باور میادش
مثله جنگ سر نفتِ توی خاورمیانه
ولی هستن هنوز کسایی که می گیره دلشون
صحنه ها رو هر روز داره می بینه چششون
و میگن جدایی بس اون بالا خدایی هست
منم با همه اونایی که بدن بدم
راه میرم من تو خیابونا قدم قدم
و می دونم یک قدم مانده به صلح یک قدم مانده به ظلم
یک قدم مانده به عشق یک قدم مانده به تو
ولی نه انگاری باز بدیا به خوبیا چیره میشن
خوبیا رو هرچقدم می کُشن سیر نمیشن
پس می شینه رو پیشونیت یه عرق سرد
این داستانو باید جور دیگه ورقه زد
****
می مونی تو فکر وقتی با اخبار جنگ و کشتار
تو خو گرفتی همیشه اخبار…
مثله یه ابزار دسته واسه کنترل اذهان بسته
که هر ساله هستش
که تو گیج بمونی و هیچ بمونی و به هدفات نرسی
ولی نمی خوام بشنوم راه هدفاتو نصفه میری
نمی خوام بشنوم جنگه توی مصر و لیبی
که بالا بره ضربان قلبت
نمی خوام بشنوم سیل اومده آتشفشانا فوران کرده
کاش پا می ذاشتم رو آسمون به زمین که می رسیدم
یه نقشه ی جدید می کشیدم
دنیایی رو می کشیدم که سبزه همه جا تا دور دست
دنیایی که نه آدم کور هست نه حتی حرف زور هست
دنیایی که نه ترس باشه، نه بین من و کشور همسایه مرز باشه

****
فرض کن کن تصور کن جهانی رو که توش انقدی پول هست
که کسی قرض نیست انقدی خوب هست که کسی هرز نیست
انقدی شسته رفته همه میریم رو عادت نیست
کسی دیگه نشنوه که پای منه در بند
تو خیابون بزنیم به هم جای تنه لبخند
فرضا آسمونا آبی و همه درختا می بینی که سبزن
نمی شنوی نخست وزیرا مثه برلوسکنی هرزن
تصور کن نشنوی که مغزا فقط به فکر فرار از مرزن
هه نشنوی که جنگه نشنوی که رنگه
دل همه ی آدما از آهن و سنگه
آره بخند چشماتو با من ببند
تو واسه یه ثانیه، تو ببین تو آینه
امید و صبرو ، تو ببین دنیای سفید ابرو