ستاره‌ی زیبای سهیلی
آخر چرا دوری از ماه خیلی؟
هر دم که می درخشی شبانه
من می‌شوم بی‌تاب و دیوانه

تو همان لبخندی بر لبانم
تو همان اشکی بر دیدگانم
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم

تک برگِ سبزِ باغ انارم
من یه درختم که ریشه ندارم
در این اندوهِ سردِ مِه آلود
تویی تنها یادگارِ بهارم

بیا تا در آغوشت بگیرم
بیا تا در آرزویت نَمیرم
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم

یادش به خیر آن عصر بارانی
که مِهرت آمد در دل مهمانی
شادمان و خندان و مستانه
کردی تو در قلب من کاشانه
رفتی و گفتی با مهربانی
نمی‌توانی با من بمانی
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم
تو ای جانِ جانم
بی تو تنها می مانم



مرجان فرساد
ستاره سهیلی