نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم
زبانم در دهان باز بسته ست
در تنگ قفس باز است و افسوس
که بال مرغ آوازم شکسته ست
نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم
غمی در استخوانم می‌گدازد
خیال ناشناسی آشنا رنگ
گهی می‌سوزدم گه می‌نوازد
(گهی در خاطرم می‌جوشد این وهم
ز رنگ آمیزی غم‌های انبوه
که در رگهام جای خون روان است
سیه داروی زهرآگین اندوه)
پریشان سایه‌ای آشفته آهنگ
ز مغزم می‌تراود گیج و گمراه
چو روح خوابگردی مات و مدهوش
که بی‌سامان به راه افتد شبانگاه
درون سینه‌ام دردی‌ست خونبار
که همچون گریه می‌گیرد گلویم
غمی آشفته دردی گریه آلود
نمی‌دانم چه می‌خواهم بگویم
ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ ـ
هوشنگ ابتهاج ( ه.الف.سایه )
