بیا که بار دگر گل به بار می آید
بیار باده که بوی بهار می آید
نه من ز داغ تو ای گل
به خون نشستم و بس
که لاله هم به چمن داغدار می آید
بدین امید شد اشکم روان ز چشمه ی چشم
که سرو من به لب جویبار می آید
دلم به باده و گل وا نمی شود چه كنم
كه بی تو باده و گل ناگوار می آید
دل چو غنچه ی من نشکفد به بوی بهار
بهار من بود آن گه که یار می آید
بهار سایه تویی، ای بنفشه مو باز آی
كه گل به دیده ی من بی تو خار می آید
آزاده حجت
بهار