ما تو تهران به هم گفتیم خداحافظ
تا دیگه گریه های هم رو نشماریم
تو چند ماه بعد نوشتی توی ایمیلت
عزیزم ما هنوزم پاریسو داریم
هنوزم میتونیم عصرای بارونی
کنار هم بخوابیم با دو صد بوسه
ایفل پشت ما باشه توی قاب در
و این رویای ماست بذار بگن لوسه
بازم همین که هم رو از نو میشناسیم
توی بزم صدای لئونارد کوهن
میریم عیاشی با کنیاک شهوتناک
میریم قایق سواری توی رود سن
درسته هر کاری کردیم نتونستیم
تو دنیای حقیقی یار هم باشیم
ولی تو زندگی مخفی هر شب
واسه چی مشغول انکار هم باشیم

نوشتم واست حالا که زمان رفته
غم انگیزه ازین فانتزیا گفتن
ببین چیزی که مونده واسمون امروز
فقط چندتائی خاطرات آشفته است
نوشتی که باهام تلخی نکن حالا
که از تو دورمو فکرم هنوز اونجاس
میتونیم پیش هر مرد و زنی باشیم
هنوزم آخرین تانگو برای ماس
اگرچه حالا با هر کسی میخندیم
اگرچه حالا با هر کسی میشینیم
هنوزم سانس نیمه شب ردیف ده
تو رویا باز بربادرفته میبینیم
نوشتم ما حالا مجموعه هایی از
گذشته های دود آلود زنگاریم
نوشتی که تحمل کردنش سخته
نوشتی ما هنوزم پاریسو داریم